පාසල් පොත් බෑගයේ බරින් ළමුන් කුදු වී ඇතැයි පහු ගිය දිනෙක කතිකාවට ලක් වූ මාතෘකාවක් විය. ඇත්තටම ළමුන් පෙළෙන්නේ පොත් බෑගයේ බරින් පමණක් නොවේ. සමස්ත අධ්‍යාපන ක්‍රමයේ බරින් ය.
අපේ පාසල් අධ්‍යාපනය වැඩිමනත් වෙන් කොට තිබෙන්නේ අප “සිතිය යුත්තේ මොනවාද” යැයි අපට දැන්වීමට ය. දැනුම කප්පරක් මිටි බැඳ ඇති පොත්පත් කොන්ද කුදු වනතෙක් දරා ගෙන පාසල් යන අපට සිතන්නේ කෙසේ ද,යන්න බැරිවෙලාවත් එහිදී කියා දෙන්නේ නැත. සත්‍යය සොයා ගන්නා හැටි නොව සොයාගත් සත්‍යය මේ යැයි අපට එහිදී දැනුම් දෙනු ලැබේ.
අවාසනාවකට පාසලෙන් එලියට යන විට උගත් අකුරු හා ගණන් ශාස්ත්‍රය හැරුණු විට මෙසේ ලද සෙසු දැනුම පිළුණු වෙලා ය. ඉගෙන ගත් සත්‍යය බොරු වෙලා ය.
දැනුමෙන් පිරිලා නිසාම ඒවා පරම සත්‍යය ලෙස අදහන්නට කියා දී ඇති නිසාම අලුත් දැනුමක් ලද විට ඒ දෙස බලන්නටවත් අපට සිත් දෙන්නේ නැත. පිරුණු බඳුනකට වත් කරන ජලයට ඒ තුළ ඉඩක් නැත. එකතු කරන දේ පිටට ගලා යනවා පමණ ය.
අලුත් දැනුම පරීක්ෂාවට ලක් කිරීමේ මෙවලම් අප සතුව නැත. ඒ නිසා අප සතු දැනුම පිළුණු වූවාට අමතරව නැවුම් දැනුම එකතු කර ගැනීමේ හැකියාව ද අපට නැත. ඒවා තෝරා බේරා ගැනීමේ හැකියාව අපට නැත.
ඒ නිසාම අලුත් දැනුමට පස්ස හරවන අපට, පරම්පරා ගණනකට පෙර මිනිහා දැන සිටි දැනුම මුලිච්චි වන්නේ ය. එයින් කළ හැක්කේ කොපුවක්, ගුහාවක්, නැතිනම් කටුවක් හදා ගෙන ඒ තුළට වි සෙසු ලෝකයෙන් වෙන් වීම පමණ ය.
වැඩ ලෝකය හා අධ්‍යාපනය
විධිමත් අධ්‍යාපන ක්‍රමය වැඩකට නැති මිනිසුන් බිහි කරන්නේ එලෙස ය. දැනුම ගැන කියන්නේ එය නැවුම් කිරි වගේ කියා ය. ඉක්මනින් කල් ඉකුත් වන්නට ඉඩ තිබෙන බව ඉන් ඇගවෙන්නේ ය. ඉතින් කල් ඉකුත් වූ දැනුමක් පරම සත්‍යය ලෙස අදහන මිනිසුන් දැනුම නැති මිනිසුන්ටත් වඩා කාලයට ආයතනයන්ට නොගැලපෙන මිනිසුන් වීම අරුමයක් වන්නේ නැත.
ඒ නිසාම කළමනාකරුවන්ට ඔවුන් නැවත හැඩ ගස්වා ගැනීමට සිදු වේ. අමු මැටි පිඩක් හැඩ ගැන්වීම ලෙහෙසි ය. එහෙත් දැනටම හැඩ ගැන්වූ එකක් එසේ වෙනස් කිරීම අමාරු ය. එහෙත් බොහෝ කළමනාකරුවන් ද එවැනි වූ අය නිසාම ඔවුන්ට ඒ ගැන නිනව්වක් නැත. අප අද මුහුණ පා තිබෙන අර්බුදයේ එක් ප්‍රධාන පැතිකඩක් ඒක ය.
වනපොත් කිරීම සහ ටියුෂන්
අධ්‍යාපන අධීකාරීන් කල්පනා කරන විදිහට දැනුම යනු ඔවුන් සතු දැනුම ය. එහි ඒකාධිකාරය තිබෙන්නේ ඔවුන්ට ය. ළමුන් ඉගෙන ගත යුත්තේ ඒ දැනුම ය. ඒ දැනුම ද ඉගෙන ගත යුත්තේ ඔවුන් දෙන වචනවලිනි. ඒ කියන්නේ අවසානයේ දරුවන් විසින් ඒවා වන පොත් කළ යුතුව තිබෙන බව ය. විභාගය තුළ පරීක්ෂා කරන්නේ ඒ දැනුම ඒ වචනවලින් මතක තබා ගෙන නැවත වමාරන්නට පුළුවන්කම ය. ටියුෂන් කර්මාන්තය අතිශයින් ලාබ ලබන කර්මාන්තයක් බවට පත්ව ඇත්තේ මේ නිසා ය.වඩා හොඳින් වන පොත් කිරීමේ කලාව ඒ තුළ ඉගැන්වේ.
අධ්‍යාපන විශේෂඥයින් කියන්නේ පන්ති කාමරයක සිටිය යුතු ප්‍රශස්ත සිසුන් ගණන විස්සක් පමණක් බව ය.එතෙකුදු බොහෝ ටියුෂන් ගුරුවරුන්ගේ පන්ති කාමරවල ළමුන් සිටින්නේ සිය ගණනිනි. එසේ වන්නේ ඇයි? වන පොත් කිරීමේ කලාව උගන්නට නම් ඒ සඳහා දාහක් වුවත් එකට ගාල් කළ හැකි බව ය.
කල්ප ගණනක් පැරණි මිත්‍යා විශ්වාස මේ රට තුළ ප්‍රචලිත ය. තමන් මහන්සියෙන් උපයා ගන්නා ධනයත්, තමන්ගේ “වටිනා“ කාලයත්, මේවා වෙනුවෙන් යොදවන, ඒ නිසා තමන්ගේ ජීවිත අවුල් කරගන්නා, මිනිසුන්ගෙන් රට පිරී තිබේ. මේ එක ද විශ්වාසයක්වත් මේ අධ්‍යාපනය තුළ ප්‍රශ්න කරන්නේ නැත. ඒ වෙනුවට ඒවා ගෙඩි පිටින් දරුවන්ට ගිල්ලවන්නට සැදී පැහැදී සිටින විදුහල්පතිවරු හා ආචාර්යවරුන්ගෙන් එයට අමතර තල්ලුවක් ලැබී තිබේ. විභාගයට පෙනී ඉන්නා සිසුන්ට සෙත් පිරිත් කියවන්නේ ම ඇතැම් විට පාසලින් ය. සිසුන්ට විභාගයේ දී ලිවීමට ආශිර්වාද කර ඇති පෑන් පැන්සල් සැපයීම පවා ධන උල්පතක් පහල කරවන ජාවාරමක්ව තිබෙන්නේ මේ නිසා ය.
මෙවැනි ෂෝට් කට්වලට පුරුදු කරන ලද සිසුවාට තමන්ගේ මහන්සියෙන් සිය ජීවිතය පාදාගන්නවා වෙනුවට ඊට වෙනස් මාර්ගයන් හොයන්නට පෙළඹීම සම්බන්ධයෙන් අපට දොස් නැගිය හැකි ද?
ප්‍රශ්නය පාසල් නොයෑම ද යෑම ද?
මෑතක දී ප්‍රකාශයට පත් වුණු සමීක්ෂණ වාර්තාවකට අනුව කිසි දිනෙක පාසල් නොගිය අවුරුදු 5ත් 17ත් අතර ළමුන් ගණන 51,249 කි. එම වයස් කාණ්ඩයේ දැනට පාසල් ගමන නවතා සිිටින ගණන 452,661 කි. ඒවා පිළිවෙළින් මුළු ගණනින් 1.12% ක් හා 9.9% ක් වේ. අප ඒ සංඛ්‍යාලේඛන ගැන කම්පා වෙතත් පාසල් යන 4,118,781 ළමුන්ට නොලැබෙන දේ ගැන කම්පා නොවෙමු. සැබෑ ප්‍රශ්නය තියෙන්නේ එතැන ය. සියයට අනූවක් දෙනා ආවරණය වෙතැයි අප හිතන අධ්‍යාපනයේ දිග පළල සීමා සහිත වීම ද එය ඍණාත්මක වීම ද තුළ ය.
මේ අතරින් ඇතැම් අය දෙමාපිය මග පෙන්විම නිසා ද වෙනත් මාර්ගෝපදේශයන් හා නිරාවරණයන් නිසා ද තමන්ගේම දක්ෂතාවය නිසා ද අධ්‍යාපනයට ඇට්ටකුණා කිරීමට නොහැකි වූ වාසනාවන්ත පිරිසට අයිති වෙති. රටේත් ලෝකයේත් ජය කෙහෙලි නංවන්නේ ඔවුන් ය. පහසුවෙන් මුදල් හම්බ කිරීමට ඉදිරිපත් වන කපටි ව්‍යාපාරිකයන්ගෙන් ගැලවෙන්නේ ඔවුන් ය. දේශපාලන අනාථයන්ගේ ද දේශපාලන තක්කඩියන්ගේ ද මුළාවලට ගොදුරු නොවන්නේ ඔවුන් ය. වෛරය පතුරුවන අන්තගාමී ආගමික නායකයන්ගේ හස්තයෙන් ගැලවෙන්නේ ඔවුන් ය.
ඔවුන්ට තනියම ඉගෙන ගැනීමට හැකි ය. පුරුදු ය. උගත් දේ වැරදි නම් අතැරීමට ඔවුන් සූදානම් ය. ඔවුන් විවෘත ය. එහෙත් අපේ කරුමය නම් මෙවැනි මිනිසුන් මේ යදම් බැඳුණු දේශය තුළ සෙස්සන් මෙන් හිර කොට තබා ගැනීමට බැරි වීම ය. මේ දිවයිනේ දකින්නට ලැබෙන අමනකම්වලින් ඉක්මනින් වෙහෙසට පත් වන ඔවුන් සියල්ල දා වෙන කොදෙව්වකට ඉගිලෙන්නට ඉදිරිපත් වීම ය.
දෙබිඩි චරිත
අපේ අධ්‍යාපනය තුළ අප ගොඩ නගන්නේ දෙබිඩි චරිත ය. බුද්ධාගම ගුරුවරයා සතුන් මැරීමෙන් වළකින්නට උපදෙස් දෙන අතර ආර්ථික විද්‍යා ගුරුවරයා දිවයින වටා ඇති මුහුදේ මත්ස්‍ය සම්පතක් ඇති බව කියයි. සෞඛ්‍ය පාඩමට සමබර ආහාර වේලක් යටතේ මස් මාංශ ගැන ද කියවෙයි. දැන් කළ යුත්තේ කුමක් ද? බුද්ධාගම ප්‍රශ්න පත්‍රයට සතුන් මැරීම පාපයක් බවත් ආර්ථික විද්‍යාව ප්‍රශ්න පත්‍රයට මත්ස්‍ය නිශ්පාදනය පුළුල් කිරීමේ වාසි ගැනත් ලිවීම ය. සෞඛ්‍ය ප්‍රශ්නපත්‍රයට ප්‍රොටීන් ලබා ගත හැකි ආහාර අතර මස් මාළු ඇතුළු කිරීම ය.
පාසලෙන් බෙදන මේ දෙබිඩ්ඩාගේ චරිතය ගෙදර දී පන්සිල් ගත් අම්මා කැරපොත්තන් මීයන් මරන්නට වස දමනු දකින විට වඩාත් තිරසාර එකක් බවට පත් වෙයි. ජීවත් විය යුත්තේ එසේ යැයි ඔහු ඇය අඩුවක් නැතිවම උගනී. හරි දෙයත් කරන දෙයත් අතර පරතරය දරා ගන්නට ද ඒ මගින් පුරුදු පුහුණු වෙයි. පරිසරය රැක ගන්න රචනා ලියන අතරේ කිසිදු හිරිකිතයක් නැතිව පාරවල් දිගේ කුණු දමන්නේ මේ දෙබිඩි අධ්‍යාපනයෙන් ගොඩ නගන චරිතයයි.
විශේෂඥයින් හා ප්‍රාඥයින්
යමක ගැඹුර දකින්නට උගන්නන අධ්‍යාපනය එහි ම පළල දැකීමට දිරි නොදෙයි. ගැඹුරට යන්නට යන්නට පළල නොපෙනී යයි. ගැඹුරට පිවිසීමට පෙර පළල හඳුනාගත යුත්තේ ඒ නිසා ය. යමක විවිධ පැතිකඩ විමසන්නට ඒ නිසා සිසුන් නොපෙළඹේ.
කොස් ගස් බේරා ගැනීම සඳහා තහංචි දාන්නේ ඒ උදවිය ය. කුඹුරු ඉඩම් පොල් ඉඩම් බේරා ගැනීමට නීතිය ඉදිරියට ගේන්නේ ඒ පරපුර ය. අපරාධ අඩු කිරීමට එක පැත්තකින් එල්ලුම් ගස යෝජනා කරන්නේ ද අනෙක් පැත්තෙන් දහම්පාසල් අනිවාර්ය කළ යුතු යැයි කියන්නේ ද ඒ උගතුන් ය. බණ පිරිත් භාවනා වැඩසටහන්වලින් ආයතන පුරවන්නේ ද ඒ අයම ය. නීතිය හා බණ දහමට අමතරව වෙනත් උපාය මාර්ග ඔවුන්ගේ මනසට නොඑන්නේ ගැඹුර මිස පළල නොදකින නිසා ය. නීතිය හා දහම පමණක් ඔවුන් වෙත පාසලින් පටවා ඇති නිසා ය. ඒවා ගැඹුරටම උපයෝගී කරන්නට තැත් කළ ද විකල්ප ගැන වගේ වගක් ඔවුන්ට නැත. පටු විශේෂඥයින් මිසක පළල ප්‍රාඥයින් පාසලට බිහි කළ නොහැක්කේ මේ නිසා ය. තමන්ගේ විෂය ක්ෂේත්‍රයේ දැනුම් තේරුම් ඇති වුව ද ඉන් පිටතට ගිය කල ළදරුවන්ටත් අන්ත ප්‍රකාශ මේ විශේෂඥයින් විසින් කරනු අප දකින්නේ ඒ නිසා ය.
රැකියා ඉල්ලන්නන් වෙනුවට උත්පාදනය කරන්නන්
අපේ අධ්‍යාපන ක්‍රමය තුළ කළ යුත්තේ කුමක් දැයි කියනවා මිසක කළ යුත්තේ කුමක් දැයි විමසීමට දරුවන්ට අවසර දෙන්නේ නැත. කවුරුන් හෝ අහවල් දේ කරන්නට යැයි කිව්වොත් මිසක, කරන්නේ කුමක් දැයි නොදන්නා උදවිය, මේ ක්‍රමය විසින් බිහිකර තිබේ. එසේ පුරුදු පුහුණු කළ උදවියට, කළ හැක්කේ කවුරුන් හෝ ළඟ රැකියාවක් කිරීමට පමණකි. රැකියා ඉල්ලා උද්ඝෝෂණය කරන අය මිසක රැකියා උත්පාදනය කරන අය මේ අධ්‍යාපනයට බිහි කළ නොහැක්කේ ඒ නිසා ය. ව්‍යපාරිකයන් වී ඉදිරියට ගිය බොහෝ දෙනෙකු අධ්‍යාපනයට ඕනෑ විදිහට හීලෑ කර ගැනීමට අපොහොසත් වූ අය වී ඇත්තේ ද ඒ නිසා ම ය.
බොහෝ විට රජයට ආරක්ෂණවාදී ප්‍රතිපත්ති ක්‍රියාත්මක කරන ලෙස බල කරන්නේ මේ පාසලෙන් බලාත්මක කරනු නොලැබූ මිනිසුන් ය. ඉන්දියාවෙන් එන තර්ජනයක් ගැන භිතිකාවෙන් පෙලීම සම්බන්ධයෙන් අප ඇඟිල්ල දික් කළ යුත්තේ මිනිසුන්ට නොවේ. අධ්‍යාපන ක්‍රමයට ය. අලුතෙන් එන ඕනෑම දෙයක් දෙස බියෙන් හා සැකයෙන් බලන්නට බොහෝ අය පෙළඹී ඇත්තේත් මේ හේතුව ද නිසා ය. අලුත් දෑ එන්න එන්නම පැරණි දේ තව තවත් බදාගන්නට පෙළඹෙන අපේ රටේ බොහෝ මිනිසුන් අපට කියන්නේ ද අධ්‍යාපනයේ හිඩැස පිළිබඳ මේ කතාව ම ය.
වැරදි නොකර ඉගෙනීම හා වැරදි තුළින් ඉගෙනීම
අධ්‍යාපනය තුළ උගන්වන්නේ වැරදි නොකර කිරීමට ය. වැරදිවලට පාසලින් දඬුවම් ලැබෙන්නේ ඒ නිසා ය.වැරදි නොකර කිරීමට ඉගෙන ගත හැක්කේ වැරදි කිරීමෙන් පසු ය. වැරදි කිරීමට නිදහස අහිමි වූ තැන උගෙනීමට නොහැකි ය. විශේෂයෙන් අභ්‍යාසයෙන් ප්‍රගුණ කළ යුතු වැඩ වැරදි නොකර ප්‍රගුණ කළ නොහැකි ය. ඉංග්‍රීසි භාෂාව හැසිරවීමට බොහෝ දෙනෙකු අපොහොසත් ව ඇත්තේ ද අධ්‍යාපනය තුළ අනුගමනය කරන වැරදි නොකර හැම දෙයක් ම කිරීමට බල කිරීමේ ප්‍රතිපත්තිය නිසා ය. වැරදි නොකර සිටිය හැකි හොඳම ක්‍රමය මුකුත් නොකර සිටීම ය. මුවින් නොබැන සිටීම ය.බොහෝ පාසල් සිසුන් හිත හදා ගෙන ඉන්නේ එහෙම කරන්න ය. ඒ කියන්නේ නොකරන්න ය.
සහතිකයෙන් අවසන් වන ඉගෙනීම
අධ්‍යාපනය සහතික පිරිනමන්නේ ය. සමාජය පුරුදු පුහුණු කර තිබෙන්නේ ද ඒ සහතිකවලට වටිනාකමක් දෙන්න ය. පාසල ඒ සම්බන්ධයෙන් අවශ්‍ය මග පෙන්වීම සමාජයට කර තිබේ. සිසුන්ට ද සහතිකය අරමුණ වී තිබේ. එය සැලකෙන්නේ ප්‍රවේශ පත්‍රයක් හැටියට ය. වැඩ ලෝකයට ප්‍රවේශ පත්‍රයක් හැටියට ය. ඒ නිසා අධ්‍යාපනය සහතිකයත් සමග නිමාවට පත්වේ. විශේෂයෙන් තව සහතිකයක් සඳහා ඉගෙන නොගන්නේ නම් තවදුරටත් ඉගෙනීම අවශ්‍ය යැයි බොහෝ දෙනෙකුට හැඟෙන්නේ නැත. ඒ නිසා ම අපේ රටේ බොහෝ වැඩිහිටියන් පොත් මිල දී ගන්නේ ළමුන්ගේ පරිහරණය සඳහා ය. ඔවුන් උගෙන අවසන් ය.
පාසල් සමයේත්, උසස් අධ්‍යාපනය ලබන්නේ නම් ඒ සමයේත්, බොහෝ දෙනා කියවන්නේ තමන්ගේ විෂය ක්ෂේත්‍රයට අදාළ පොත්පත් පමණ ය. නවකතා කියවීම සහ පොදුවේ සාහිත්‍ය පරිශීලනය තරුණ වියෙන් පසු අමතක කර දමනු ලැබේ. පාසල හා මාපියන් ද දිරි දෙන්නේත් රැගෙන දෙන්නේත් ඒ පොත් පත් පමණ ය. පොදුවේ කියවීමේ රුචිය වැඩි කිරීම තමන්ගේ වගකීමක් ලෙස පාසල හෝ මාපියන් කල්පනා කරන්නේ නැත. සහතිකය ලබා ගැනීම සඳහා එය ඍජුව සේවයක් නොකරන්නේ යැයි සැලකෙන බැවිනි.
අපේ සිහිනය
අපේ සිහින අධ්‍යාපන ක්‍රමය මීට සහමුලින් වෙනස් ය. දරුවන්ට සිතන්නට ඉඩකඩ සලසන, දරුවන්ට ප්‍රශ්න කරන්නට, විමසන්නට, ඉඩකඩ සලසන, එය විවෘත මනසකින් යුතු දරුවෙකු බිහිකිරීම සිය ඉලක්කය කර ගෙන සිටී. මනස වැඩ කරන ආකාරය ගැන, ඒ තුළ තීරණ ගැනීමේ ක්‍රියාවලිය සිදු වන ආකාරය ගැන, දරුවන් දැනුවත් කරනු ලැබේ.තීරණ ගැනීමේ දී මිනිසුන් වැටෙන බොරුවලවල් ගැන අනතුරු අඟවා තිබේ. එසේ වැටුන අවස්ථා නැවත විමසා බලන්නට සිසුන් දිරි ගන්වා තිබේ.
දැනුම මේ යැයි කියනු වෙනුවට අවශ්‍ය දැනුම ලබා ගත හැකි ආකාරයන් ගැන, ඒ දැනුම පිරික්සා නිවැරදිව දැන ගත යුතු විධික්‍රමය ගැන, ළමුන් දැනුවත් කරනු ලැබේ. දැනුම දෙනු වෙනුවට දැනුම සොයා යෑමට දරුවන්ට දිරි ගන්වනු ලැබේ.
ආගම ඉගැන්වීමෙන් පාසල නිදහස් කර තිබේ. ඒ වෙනුවට හැම ආගමකම පාහේ අවධාරණය කෙරෙන විශ්ව ආචාර ධර්ම පිළිබඳ දරුවන් දැනුවත් කෙරේ. පාසල තුළ ක්‍රියාත්මක කිරීමට සුදුසු ආචාර ධර්ම පද්ධතියක් යෝජනා කිරීමට හා සංවාදයට බඳුන් කිරීමට කටයුතු සළසා තිබේ. ඊට අනුකූලව ජීවත්වීමට දරුවන්ට මග පෙන්වා තිබේ.
විශ්වාසයක සත්‍යයතාවය සොයන්නේ කෙසේ ද යන්න පිළිබඳව දරුවන් දැනුවත් කරනු ලැබේ. පවතින සම්ප්‍රදායික විශ්වාස පිළිබඳ පිරික්සන්නට විමසන්නට දරුවන් පොළඹවා තිබේ.
විභාගයක දී මැනෙන්නේ දැනුම නොවේ. විමසීමේ හැකියාව ය. ඒ නිසා දැනුමෙන් ඔළුගෙඩි පුරවා ගැනීමේ බැරි බරෙන්, අනවශ්‍ය බරෙන්, දරුවන් නිදහස් කර තිබේ.
යමක ගැඹුරට පිවිසීමට පෙර එහි පළල දෙස බලන්නට දිරි ගන්වනු ලැබේ. තෝරාගත් විෂයයන් කීපයකට සීමා වී ඒ එක් එක් විෂයයයේ ගැඹුරට යනු වෙනුවට යමක් දෙස විවිධ කෝණයන්ගෙන් බැලීමට දරුවන්ට දිරි ගන්වා තිබේ. ඒ සඳහා විවිධ විෂයයන්ගේ මිණුම් දඩු භාවිතයට දරුවන්ට උදව් ලබා දේ.
ඉගෙනීම ජීවිතය අවසන් වන තුරු කළ යුතු දෙයක් ලෙස ඒත්තු ගන්වා තිබේ. සහතිකයක වටිනාකම සීමාසහිත බවත් එය අවසාන මිණුම් දණ්ඩ නොවිය යුතු බවත් යන මතය අධ්‍යාපනය තුළ ද ඒ නිසා ම සමාජය තුළ ද ස්ථාවර ව තිබේ.
අත්හදා බැලීම් කිරීමට වැරදි කිරීමට සිසුන්ට අවසර දී තිබේ. සිසුන් පාසලේ සියලු වැඩකටයුතු වල දී තීරණ ගැනීම සඳහා සහභාගි කර ගනු ලැබේ. පාසලේ භූමි අලංකරණය, ආපන ශාලාව කළමනාකරණය, සතිපතා පැවැත්වෙන රැස්වීම මෙහෙයවීම සහ එය වඩාත් සිසුන්ට ප්‍රයෝජනවත් වන ලෙස සංවිධානය කිරීම වැනි කටයුතු ඔවුන්ට ම කර ගෙන යා හැකි පරිසරයක් නිර්මාණය කර දී තිබේ. අත්හදා බැලීමක් ලෙස ඔවුන්ට එකතු වී ව්‍යාපාර ආරම්භ කිරීමට හා නව නිපැයුම් හඳුන්වා දීමට දිරි දෙනු ලැබේ. ඇතැම් පන්ති පැවැත්වීමට ද ඒවා නවතාවයෙන් මෙහෙයවීමට ද ඔවුන් බලාත්මක කරනු ලැබේ.
තමන් කැමති විෂයයන් සම්බන්ධයෙන් සංවාදයන් පැවැත්වීමට ද ගවේෂණයන් කිරීමට ද සිසුන්ට ඉඩ සළසා දී තිබේ.
ගුරුවරුන් දැනුම සපයන භූමිකාවෙන් මුදවා ඒ සඳහා පහසුකම් සපයන්නෙකුගේ භූමිකාවට මාරු කර තිබේ. ඒ සඳහා අවශ්‍ය පුහුණුව හා කුසලතා ගුරුවරුනට ලබා දී තිබේ.
කේන්ද්‍රය විසින් සම්පාදනය කරනු ලබන අධ්‍යාපන බැමි තුළ සිරකළ ගුරුවරුන් වෙනුවට තමන්ගේ ම වූ අත් හදා බැලීම් කිරීමට බලය ඇති සහ ඒ සඳහා කැප වුණු ගුරුවරුන් බිහිව තිබේ.
යැපෙන මානසිකත්වයෙන් නිදහස් වූ, ස්වාධීනව වැඩ කළ හැකි, අවශ්‍ය අවස්ථාවල කණ්ඩායම් ගත විය හැකි, විමසිය හැකි, වගකීම කරට ගන්නා, උගත් දේ තුළ සිය ජීවිතය හැඩ ගසා ගත්,නිර්මාණශීලී දරු පරපුරක් බිහි කරන අධ්‍යාපන ක්‍රමයක් රට තුළ ක්‍රියාත්මක වේ.
නිශාන්ත කමලදාස (dinamina)
Share this
|
|
|
0 Comment to "අපේ සිහින අධ්‍යාපනය"
Post a Comment